تو نیلوفر شدی من اشک مهتاب...

بچه که بود برای خودم لاتی بودم. انقد که به پسرهای کوچه خط میدادم. یکی از هم بازیام رضا بود. از بس پوستش تیره بود بهش میگفتن رضا بلک.سه چهار سال از من بزرگتر بود اما من با همه این حرفا خیلی دوسش داشتم. ده سالم بود که یه روز که تو کوچه بازی میکردیم انگشت شست پام موند زیر تیرآهن توی کوچه و استخونش خورد شد. همه بچه ها با دوچرخه بودن و همون اولش در رفتن. رضا پیاده بود. دوچرخه نداشت چون منم نداشتم ولی آخرش اونم در رفت... هنوز وقتی فکر میکنم اون پسربچه ریزه میزه رو میبینم که داره میدوهه و همش پشت سرشو نگاه میکنه...

بعد ازون دیگه کوچه نرفتم. کسی مجبورم نکرد خودم خواستم. خودم خواستم دیگه باهیچ کدوم از دخترا و پسرای محل همبازی نشم. دیگه حتی جواب سلام ها و شوخی ها و حرفهاشونو ندم. دیگه حتی رضارو هرجام میدیمش محلش نمیدادم. یکی دوسال طول کشید پام درست بشه. نشستم تو خونه و شدم بچه درسخون محل که همه به حیاء و متانت نجابتش مثال میزدنش. توی تموم این سالا بخاطر همین کم محلیا رضا ازم دوری میکرد.اما از دور نگا میکرد. ازدور تا دم مدرسه دنبالم میومد. از دور تا دانشگاه مراقبم بود یا کافی بود مریض بشی بازم دوروبر کلینیک بود... هیچ وقت سلام نمیداد. فقط نگام میکرد. منم هیچوقت بهش سلام نمیدادم.فقط نگاش میکردم.انگار میدونست هنوز ازش دلگیرم...

بیست و دو سالم بود که مامانش یه روز اومد خونمون. گفت رفته مشهد دفاعیه پایان نامشه بعدشم سربازیه.براش دعا کنین. اولش بهم برخورد گفتم خب چیکار کنیم مثلا اما خیلی طول نکشید تا دلم گرفت. دلم براش تنگ شد. برای خودش و سایه ش. برای اونی که همه جا مراقبم بود. وقتی دیدمش اومد جلو سلام داد.دلم میخاست بگم همون موقع که پام خوب شد دیگه ازش دلگیر نبودم.دلم میخاست بگم فقط داشتم خودمو براش میگرفتم. دلم میخاست بگم بقد تموم این سالایی که مراقبم بوده ممنونشم. دلم میخاست حتی محکم بگیرم بوسش کنم ...

پری خانوم مامانش زن نازنینی بود. یه خانوم تپلو پـــُر از حسای خوب و آرامش مطلق انگار.همیشه افسوس میخورد من عروسش نشدم. منم همیشه لبخند میزدم... وقتی شنیدم فوت کرده های های گریه کردم... روحت شاد خاله پری...